Στην Κυψέλη
Μελισσοκόμος επί τω έργω
Name: BeeHappy
Location: ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, GR

Τετάρτη, Απριλίου 20, 2011

"Φεύγοντας" με Αξιοπρέπεια

Στο θάνατο έχω αναφερθεί και παλαιότερες αναρτήσεις.
Όντας μέρος της ζωής, ο θάνατος δεν θα πάψει να μας απασχολεί.
Αντιγράφω από το freeinquiry:
«Οι αρχαίοι Έλληνες αντιμετώπιζαν το θάνατο ως φυσική αρχή. Θεωρούσαν τον άνθρωπο ως ένα μέρος του Σύμπαντος, εντός του οποίου ενυπάρχουν τόσο η ζωή όσο και ο θάνατος.
Ο τρόμος του θανάτου εισέβαλε από την Ανατολή.
Οι Έλληνες, άνθρωποι του Λόγου και της Επιστήμης, δεν καλλιεργούσαν ανατολίτικα φαντάσματα ούτε και θεοκρατικές ελπίδες. Στοχαστικοί, ερευνητικοί και προ παντός λογικοί δεν παραδέχονταν τίποτε, που δεν μπορούσε να θεμελιωθεί στο μυαλό τους. «Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον», λέει ο Ηράκλειτος, που σημαίνει, ότι, εάν δεν καλλιεργείς μέσα σου φανταστικούς κόσμους, δεν πρόκειται και να τους συναντήσεις, γιατί αυτοί δεν ανήκουν στην περιοχή του επιστητού και νοητού· άρα είναι α-νόητοι, αφού «ταυτόν εστι το νοέειν τε και είναι» σύμφωνα με τον Παρμενίδη. Με άλλα λόγια, «τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσης, αν δεν τους κουβανής μέσ’ στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνη εμπρός σου», όπως λέει ο ποιητής.
Για τους χριστιανούς ο θάνατος είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος, δια του οποίου «ο θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον και εις πάντας ανθρώπους διήλθε», «Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον», & «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακοίς και ειδωλολάτραις και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ο εστιν ο θάνατος ο δεύτερος».
Σήμερα «μόνο δειλιασμένες ψυχές, φοβιτσιάρικα όντα, διεστραμμένα, εγκληματικά, χωρίς ήρεμη αυτάρκεια του νου, άρρωστα από φόβο» συναντά κανείς, σύμφωνα με το Νίτσε. Για το σύγχρονο άνθρωπο ο θάνατος φαντάζει φοβερός, απεχθής, αποτρόπαιος, ενώ η ζωή έχει αναχθεί σε αυταξία και αυτοσκοπό. Οι σημερινοί άνθρωποι αποφεύγουν να σκέπτονται το θάνατο και κλείνουν τα μάτια σε αυτόν στρουθοκαμηλικά. Βρισκόμαστε δηλαδή πάλι στο στάδιο της βαρβαρότητας και του πρωτογονισμού. Ο Ηράκλειτος έλεγε, πως τα σκυλιά γαυγίζουν σ’ αυτούς που δεν γνωρίζουν· το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, που φοβούνται το θάνατο, χωρίς κανένας τους να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται.»

Ήρεμη αυτάρκεια του νου. Αυτό λείπει και το βλέπουμε γύρω μας σε πάμπολλες εκδοχές.
Έγραφα την 1η Ιουλίου του 2009 στην ανάρτηση «Όταν ξέρεις πως ο Θάνατος έρχεται»:

«Όλοι θέλουμε οι επιγενόμενοι να μας θυμούνται όπως εμείς θα θέλαμε. Να μας θυμούνται, να μείνει το όνομά μας. Όπως μείνει, όσο μείνει, το όνομα που θα γράψεις στον τοίχο του δημόσιου αποχωρητηρίου, ή το μονόγραμμά σου που θα σκαλίσεις στον κορμό του δέντρου. Όλοι κυνηγούμε με πείσμα την αθανασία δια της μνήμης. Ίσως υποπτευόμαστε ότι το χριστιανικό "αιωνία ή μνήμη" αναφέρεται στη μνήμη του θεού και όχι των συγγενών και των φίλων. Όμως τι νόημα έχει να σε θυμάται ο Θεός όταν όλοι θα σ' έχουν ξεχάσει? Και δώστου βλακώδη ποιήματα γραμμένα σε στιγμές υπαρξιακού ιλίγγου, όπως θα 'λεγε ο Σαρτρ, και δωσ' του μυθιστορήματα και blogs που γράφονται με την ανομολόγητη πρόθεση να μείνει το όνομά μας.»

«Όσοι έχουν το προνόμιο να συντροφέψουν κάποιον στις τελευταίες ώρες της ζωής του», γράφει η Μαρί Ντ'Ενεζέλ στον «Μύχιο Θάνατο», «γίνονται μάρτυρες των πιο πολύτιμων στιγμών. Λίγο πριν το τέλος, όλοι προσπαθούν να αφήσουν τη μύχια ουσία τους: μια κίνηση, μια φράση, κάποτε μόνο ένα βλέμμα, που δηλώνει τι έχει πραγματική σημασία και αυτό που δεν ειπώθηκε σε ολόκληρη ζωή, από αδυναμία ή δισταγμό».
Αγωνία για την «Μύχια Ουσία μας» λόγω ακριβώς έλλειψης «Αυτάρκειας του Νου».

Οι «επώνυμοι», συνήθως, άνθρωποι ζουν και πεθαίνουν με έκδηλη την αγωνία τους να μείνει πίσω τους η «μύχια ουσία τους». Το ζούμε καθημερινά καθώς παρακολουθούμε σε «επεισόδια» όλα τα στάδια της ζωής τους συμμετέχοντας κατά βάση ως τηλεμαϊντανοί.
Πόση αλήθεια έλλειψη «αυτάρκειας» έχουν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας αποτελούν πρότυπα συμπεριφοράς και ζωής? Πόσο «λίγο» είναι αλήθεια το «έργο τους» όταν οι ίδιοι σαν άνθρωποι δεν ήταν ποτέ αυτάρκεις?

Με τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, προβληματίστηκα & διασκέδασα. Δεν ήταν μόνον οι στίχοι και οι μουσικές που ερμήνευσε ο Νίκος Παπάζογλου. Ήταν και η στάση ζωής του. Έζησε με αυτάρκεια και «έφυγε» με αξιοπρέπεια. Δεν πέθανε, γιατί πεθαίνει κανείς μόνον όταν τον λησμονούμε. Καλό ταξίδι Νίκο….



Ετικέτες , ,

4 Comments:

Blogger Exagono said...

Απιστευτος καλιτεχνης,σοβαρος,αξιοπρεπης.
Θα μας λειψει η παρουσια του,οχι ομως τα τραγουδια του.

4/20/2011 9:19 μ.μ.  
Blogger ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Εξαιρετική και ουσιώδης ανάρτηση!!!

Δυστυχώς οι αξιοπρεπείς μετρώνται στα δάχτυλα και είναι πολύ λυπηρό όταν χάνονται τόσο νωρίς τέτοιο άνθρωποι

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ με ΥΓΕΙΑ, ΓΑΛΗΝΗ, AΓΑΠΗ και ΧΑΡΑ!!!

Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές

4/20/2011 11:58 μ.μ.  
Anonymous AISEIN said...

Γεια χαρά Βασίλη
Είχαμε γνωριστεί πριν καναδυό χρόνια σε μια συνάντηση στο εργαστήρι του Κώστα στο Μαραθώνα Όλο αυτό τον καιρό διαβάζω τις αναρτήσεις σου Τώρα πιστεύω πως έχω γράψει κάτι που ίσως σε ενδιαφέρει και σε καλώ να ρίξεις μια ματιά

*Καμμιά φορά οι καλοί φεύγουνε νωρίς
(για τον Νίκο)

Καλή μελιά

4/25/2011 11:48 π.μ.  
Blogger Μάντης Τειρεσίας said...

Ευτυχώς που άνθρωποι σαν τον Νίκο έχουν αφήσει τέτοιο χνάρι στις καρδιές κάποιων και ανασταίνονται κάθε φορά που ο ήχος ενός τραγουδιού τους αγγίξει τις αισθήσεις μας.
Φυσικά και δεν θα τον πυλοσκότιζε τον Νικόλα, αλλά λέει κάτι όταν θα ανασταίνεται κάθε φορά που θα τον ακούμε.
Η ζωή του και το έργο του είναι εδώ γιατί ταίριαξε με πολλούς απο μας.
Φαντάζομαι πως για τους αρχαίους μας το ίδιο θα συνέβαινε και για τους θεούς τους......

Φιλικά και συντροφικά...

4/26/2011 10:10 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home