Στην Κυψέλη
Μελισσοκόμος επί τω έργω
Name: BeeHappy
Location: ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, GR

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 12, 2010

Ο Χαρταετός


Στον αδελφό της μακαρίτισσας της μητέρας μου, τον θειο μου το Θανάση έχω ξαναφερθεί. Με μια αδιευκρίνιστη διαδικασία έχω «κληρονομήσει» πολλές από τις συνήθειές του κι ας τον έζησα λίγο, μιας και το πάθος του για το κυνήγι του στέρησε τη ζωή νωρίς (μου έμεινε ενθύμιο το δίκανό του, ένα συλλεκτικό πια πλαγιόκανο με κοκόρια, θα ήταν περήφανος για τις επιδόσεις μου πριν πολλά χρόνια, αργότερα μάλλον περίσσεψε ο συναισθηματισμός και δεν το ξαναχρησιμοποίησα).

Τέτοιες μέρες, όπως και στις περισσότερες αργίες μέχρι την ηλικία των 10-12 χρόνων, βρισκόμουν στο «χωριό». Στον Αϊ-Γιώργη Βεροίας.
Όλοι μου οι φίλοι και οι συμμαθητές εκείνα τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη είχαμε «χωριό». Με έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν μετά από πολλά χρόνια και ενώ η εσωτερική μετανάστευση με είχε φέρει στο «Μεγάλο Χωριό» γνώρισα ανθρώπους που δεν είχαν «χωριό». Μέχρι τότε πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν «χωριό».

Θυμάμαι σαν τώρα, 40 χρόνια πριν, να κόβουμε με το θειο μου τα καλάμια και δίπλα στην καλύβα, μπροστά ακριβώς από τις κυψέλες του, να μου φτιάχνει τον πρώτο μου χαρταετό.
Έκτοτε δεν αγόρασα ποτέ έτοιμο χαρταετό.
Ως γονιός πια, θεώρησα υποχρέωσή μου μάλιστα να μεταφέρω την τέχνη της κατασκευής στο γιο μου, ο οποίος (τι φυσικότερο) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε. Ούτε η θυγατήρ ενδιαφέρθηκε αλλά ξέρετε οι πατεράδες με μια μεταφυσική έννοια θεωρούν ότι οι γιοι τους είναι η φυσική τους συνέπεια όταν πολύ φυσικά επέλθει το μοιραίο.
Παρ’ όλη την απογοήτευση, λόγω της αδιαφορίας στην όλη διαδικασία, για αρκετά χρόνια συνέχιζα να φτιάχνω χαρταετό τέτοιες μέρες. Μάλιστα κάποια στιγμή πίστεψα ότι θα κινήσω το ενδιαφέρον με το μέγεθος του χαρταετού. Φευ, το μόνο που κατάφερα ήταν να μην έχω χώρο να τον ακουμπήσω.
Το πέταγμα του χαρταετού, το καντίλιασμα όπως το λέγαμε μικροί, απέκτησε και μια μεταφυσική έννοια για μένα. Θεωρούσα πολύ κακό οιωνό για την χρονιά που έτρεχε να μην καταφέρω να τον «καντιλιάσω». Το ρόδι για το γούρι της χρονιάς ήταν ο χαρταετός. Δεν γνωρίζω αν η τύχη μου θα μπορούσε να είναι καλύτερη ή χειρότερη, ο αετός μου όμως πάντα πήγαινε ψηλά. Όχι δεν μ’ ένοιαζε καθόλου αν πέταγε ψηλότερα ή χαμηλότερα από τους άλλους. Αρκεί να κατάφερνε να νικήσει τους φυσικούς νόμους και να πλανιάρει στους αιθέρες.
Ο χαρταετός σπάνια θα επέστρεφε στο σπίτι. Συνήθως είχα αμολύσει τόση καλούμπα που δεν είχα την υπομονή να την ξαναμαζέψω. Επινόησα μάλιστα και μια ιστορία για τα παιδιά, τα οποία στην αρχή έβαζαν τα κλάματα όταν έκοβα τον σπάγκο, και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι. Από τις στιγμές που θυμάμαι και γελάω είναι μια Καθαρή Δευτέρα στη Λιβαδειά. Οι συνθήκες για το πέταγμα ήταν αντικειμενικά δύσκολες. Άπνοια. Ήταν η εποχή που θεωρούσα ότι το μέγεθος μετράει, και αυτό μεταφράστηκε σε έναν αρκετά μεγάλο χαρταετό. Αυτό που τον έκανε ιδιαίτερο ήταν το σύνθημα που μετέφερε. Με 4 μεγάλα γράμματα είχα γράψει ΠΑΟΚ . Ο χαρταετός αυτός ήταν ο μόνος που κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια μου έβαζε η φύση. Τα πικρόχολα σχόλια και τα κλάματα των υπόλοιπων πιστιρικάδων που γκρίνιαζαν στους πατεράδες τους με έκαναν να χαμογελάω χαιρέκακα. Η καταπιεσμένη περηφάνια ενός «Μακεδόνα» έπαιρνε την εκδίκησή της στη γη των "κάτω", των χαμουτζήδων :-). Όπως τις Κυριακές που ο Κούδας ζωγράφιζε στη Λεωφόρο και το Καραϊσκάκη.

Χαρταετούς κατασκεύαζα πάντα με παραδοσιακά υλικά. Καλάμι και λεπτές χρωματιστές κόλλες από το βιβλιοπωλείο. Τα πρώτα χρόνια και για να συνεχιστεί η παράδοση χρησιμοποιούσα αλευρόκολλα. Τα καλάμια πρέπει να είναι ξερά και άρα ελαφριά. Εν ανάγκη χρησιμοποιούμε χαρτί εφημερίδας, πάντως όχι νάιλον, ποτέ. Το μυστικό για έναν πετυχημένο χαρταετό με ικανότητες να νικάει τη φύση και στις δυσκολότερες συνθήκες είναι το βάρος, τα ζύγια και η ουρά.
Κρατάμε το βάρος σε αναλογία με το μέγεθος όσο γίνεται πιο χαμηλά.
Τα ζύγια πρέπει να σχηματίζουν ισοσκελές τρίγωνο, τόσο αυτά της καλούμπας (ισοσκελή πυραμίδα τα συγκεκριμένα) όσο και αυτά της ουράς.
Η ουρά πρέπει να έχει μήκος όσο η περίμετρος του χαρταετού.
Αν ο χαρταετός κάνει «βουτιές» δεξιά ή αριστερά προσθέτουμε «αυτιά» στη αντίθετη πλευρά. Αν φυσάει πολύ αυξάνουμε το βάρος της ουράς.

Έτυμος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει αληθινός, πραγματικός. Ετυμολογία συνεπώς είναι η αναζήτηση της αλήθειας του λόγου. Και επειδή ο λόγος για τους αρχαίους Έλληνες, όχι όμως και για τους νέους, είναι ταυτόχρονα και Λόγος (λογική), η ετυμολογία δεν είναι παρά η αναζήτηση της ρίζας της λογικής, όπως αυτή ανακλάται και παγιώνεται σε λέξεις, που αποκλείεται να προέκυψαν αυθαίρετα. Αφού οι ηχοποίητες λέξεις έχουν την απλή ηχητική λογική τους, αποκλείεται να μην έχουν λογική αφετηρία λέξεις που φτιάχτηκαν για να εκφράζουμε τη λογική διά του λόγου, προφορικού και γραπτού. Η ικανότητα του ομιλείν και του γράφειν βγάζει προς τα έξω την ικανότητα του μυαλού να παράγει σκέψη. Η δυσκαμψία στο λόγο είναι δυσκαμψία στη σκέψη και η γλωσσική αφασία είναι νοητική αφασία.Το ουσιαστικό αετός (κατά μια έννοια) προέρχεται από το αΐω, που σημαίνει αντιλαμβάνομαι. Την ώρα που ο χαρταετός σας θα πετάει ψηλά και η καλούμπα θα τον εμποδίζει να κατακτήσει τους ουρανούς, σκεφτείτε μήπως ήρθε η ώρα να κόψετε την καλούμπα της ζωής σας, σ΄ότι σε δένει σε κρατάει στη γη και δεν σ΄αφήνει να πετάς σαν πουλί, που λέει και το τραγούδι, την ώρα που και θα γέρνει μια δεξιά και μια αριστερά σκεφτείτε τα «ζύγια» της ζωής σας και κυρίως κάθε φορά που δεν καταφέρει να πετάξει αλλά με δύναμη καρφωθεί στη γη, θυμηθείτε ότι τη ζωή δεν την μετράμε με το πόσες φορές θα πέσουμε αλλά με το πόσες θα ξανασηκωθούμε.