Μια Γλυκιά Ιστορία

Στα αεροπορικά μου ταξίδια συνήθως επιλέγω μικρά βιβλία που θα τα αρχίσω και θα τα τελειώσω στη διάρκεια της πτήσης.Σε ένα από τα τελευταία μου ταξίδια λοιπόν η πτήση με βρήκε να διαβάζω τα τελευταία διηγήματα της Καρολίνας Μέρμηγκα, «Σήμερα δεν θα πεθάνω».
Θα παραθέσω κάποια αποσπάσματα που ίσως σας παρακινήσουν να το διαβάσετε και σεις.

«Τίποτα δεν αλλάζει. ‘Όλα επαναλαμβάνονται. Και κυρίως, τίποτα δεν τελειώνει. Πόσο κακό μας κάνουν όλες αυτές οι μπούρδες που μας εκπαιδεύουν να θεωρούμε «σημεία-σταθμούς» και που γίνονται αφορμή για τα πιο σαχλά κοινωνικά μας συμβόλαια:
Η νιότη, η ωριμότητα, τα γηρατειά. Ο έρωτας που γεννιέται, ανθίζει και πεθαίνει. Η γνωριμία, ο αρραβώνας, ο γάμος, το διαζύγιο. Το να είσαι νέος και να ανακαλύπτεις τον κόσμο, το να είσαι γέρος και όλα να τα έχεις δει. Τι βλακείες. Πόσα χρόνια μου πήρε να το μάθω αυτό, πόσες καινούριες υπέροχες, αφόρητες ή συνηθισμένες μέρες; Τίποτα δεν είναι τελικό, μέχρι να πεθάνεις, Αχά, εκεί είναι το Θέμα:
Πρέπει να φτάσεις εδώ που βρίσκομαι εγώ, στο τέρμα, για να το καταλάβεις......»

«Θυμάμαι μια μέρα, Πρέπει μόλις να ‘χα κλείσει τα πενήντα, περπατούσα στο δρόμο και μύριζα τις νεραντζιές που άνθιζαν κι έβλεπα τη νέα εποχή που ερχόταν, την άνοιξη που τόσο μ’ άρεσε στην πόλη, κι αισθάνθηκα μια ξαφνική κόπωση: άλλη μια άνοιξη, σκέφτηκα, και η κούραση με μούδιασε, και τρόμαξα. ‘Ώστε αυτό Θα συμβεί, αναρωτήθηκα, δεν Θα μου Κάνει πια Τίποτα όρεξη, δεν Θα με συγκινεί πια ούτε η μυρωδιά της νεραντζιάς, ούτε το δειλινό πάνω από τις στέγες, ούτε ο πρώτος κρύος αέρας του φθινοπώρου, ούτε η ιδέα των όσων με περιμένουν Τίποτα, Τίποτα; Ώστε έτσι γερνάς, είπα στον εαυτό μου, και έτσι πεθαίνεις, επειδή κουράζεσαι. Ήμουνα εκεί γύρω στα πενήντα, ο Αντρέας με είχε εγκαταλείψει, τα παιδιά είχαν μεγαλώσει, σκεφτόμουνα μήπως έπρεπε να συνταξιοδοτηθώ, ο Μανόλης πάχαινε και είχε όλο και πιο νέες και ξανθιές ρεσεψιονίστ... Πόσο σοβαρά μου φαίνονταν όλα αυτά......»

«Αν με ρωτούσε κάποιος να πω σε τι πιστεύω, δεν Θα ‘χα πολλά να απαντήσω. Σε τι πιστεύω; Σε φίλους μαζεμένους γύρω από ένα τραπέζι. Πιστεύω ότι ο Θάνατος δεν τολμάει να πλησιάσει ένα τραπέζι όπου κάθονται παλιοί φίλοι. Ακόμα κι αν είναι ανόητα χούφταλα, ερείπια, όπως εμείς τώρα. Καθισμένοι γύρω γύρω, με φαγητό και κρασί, με τις ψυχές μας προφυλαγμένες και τις πλάτες μας στραμμένες στον κόσμο (ορατό και αόρατο) σαν φρούριο, σχηματίζουμε έναν κύκλο απόρθητο. ‘Έτσι πιστεύω…..»

Δεν υπάρχει θεός, διάβολος, παράδεισος, κόλαση, μόνον εσύ υπάρχεις και η ύπαρξη, η ενέργεια, άπειρη ενέργεια. Όταν είσαι μαζί της είναι μαζί σου. Η ενέργεια υπάρχει όχι επειδή υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή θεός που την ελέγχει, δεν υπάρχει κανείς. Η ενέργεια από μόνη της αρκεί, υπάρχει και έχει δική της σύμφυτη πειθαρχία. Η ιδέα τού θεού σε όλες τις παλιές θρησκείες δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα φόβου, μια παρηγοριά. Η απουσία φόβου εξαφανίζει το θεό. Κι όταν ο θεός εξαφανίζεται, τότε όλη η ύπαρξη είναι δική σου να τη χαρείς και να τη γιορτάσεις. Η αμφισβήτηση είναι φυσική, έμφυτη ιδιότητα τού είναι σου και είναι δοσμένη από την Φύση. Χρησιμοποίησέ την, γιατί περιέχει τρομακτική δύναμη. Είναι όργανο, για την ανακάλυψη της αλήθειας. Η αμφισβήτηση δεν είναι εχθρός της αλήθειας, είναι ο μόνος της φίλος. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να ζουν ψηλαφίζοντας μέσα στο σκοτάδι και ο παπάς κι ο πολιτικός μπορούν να τον εκμεταλλευτούν. Ο πολιτικός και ο παπάς συμφωνούν σ΄ αυτό το σημείο, ότι χρειάζονται οπαδούς. Μόνο τότε μπορούν να γίνουν κάποιοι σπουδαίοι. Και έχουν χωρίσει τις περιοχές τους. Ο πολιτικός έχει πάρει τον επίγειο κόσμο και ο παπάς τον πνευματικό. Αυτοί οι δύο έχουν κάνει σκλάβο ολόκληρη την ανθρωπότητα. Έχουν καταστρέψει την ελευθερία των ανθρώπων.
Μην φοβάστε τον θάνατο.
Όπως οι μέλισσες του Αρισταίου, η ζωή ξαναγεννιέται, και ο θάνατος είναι προϋπόθεση για τη ζωή.
Βγείτε έξω και ζήστε. Τρέξτε. Το επόμενο ραντεβού μας είναι στις 16 Ιανουαρίου στο …Δαφνί (δεν είναι πλάκα).
Στατιστικά το πιο επικίνδυνο μέρος να πεθάνει κανείς είναι το κρεβάτι. Εκεί συμβαίνουν οι περισσότεροι θάνατοι παγκοσμίως.

Εύχομαι, κι ας υποκρύπτουν κάτι το μεταφυσικό οι ευχές, εύχομαι λοιπόν ο ήλιος, το φως, που πλέον νίκησε το σκοτάδι να φωτίσει το χαμόγελο στα πρόσωπά σας, να φέρει Υγεία και Ψυχική Δύναμη σε όλους σας.

Σήμερα σας έχω 2 δωράκια!!! Την «Μια Γλυκιά Ιστορία» και ένα υπέροχο τραγούδι του Φοίβου, όπως το τραγούδησε στο ΜΕΤΡΟ φέτος την άνοιξη. Θα το βρείτε στο καινούριο CD του Φοίβου, «Ο Αόρατος Άνθρωπος».