Κινητή βάση κυψέλης

Μερικά χρόνια πριν ξεκινώντας την περιπέτεια "μελισσοκομία" και αφού προμηθεύτηκα τις πρώτες κυψέλες με μέλισσες από τον μπάρμπα Γιώργη, ξεκίνησα τα σχέδια για την οργάνωση, της, ας την πούμε, μελισσοκομικής μου μονάδας.
Γενικό χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των μελισσοκόμων (κανείς δεν διέψευσε τον κανόνα μέχρι σήμερα) είναι η πεποίθηση όλων ότι κατέχουν ή τουλάχιστον θα σχεδιάσουν την άριστη μελισσοκομική πρακτική. Ο κάθε ένας για τον εαυτό του θεωρεί ότι κατέχει το απόλυτο μυστικό της μελισσοκομικής τέχνης. Κλεφτές ματιές βέβαια πάντα ρίχνουμε δεξιά και αριστερά, αλλά μέσα μας απλά επιβεβαιωνόμαστε. Κάτι σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες δηλαδή που όλοι κάνουν τους προπονητές και γνωρίζουν το σχήμα που πάντα θα νικάει.
Χωρίς να διαψεύσω το κανόνα και αφού είχα συμπληρώσει σχεδόν ένα χρόνο θεωρητικής και πρακτικής ενασχόλησης, αποφάσισα να αντικαταστήσω τις παλιές και σε κακή έτσι κι αλλιώς κατάσταση, αρχικές κυψέλες με νέες.
Ξεκίνησα λοιπόν να σχεδιάζω τις βάσεις, που θα κατασκεύαζα βεβαίως, καθώς ή απόλυτη βάση δεν υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή στην αγορά και περίμενε εμένα να την ανακαλύψω.
Είχα διαβάσει αρκετά περιοδικά και ιστοσελίδες ελληνικού και ξένου περιεχομένου, όπου γινόταν πολλή συζήτηση για τις κινητές βάσεις (οφείλω να αναγνωρίσω ότι ανάμεσα στα πολλά "στραβά" που μας πρότειναν στη σχολή, για τις κινητές βάσεις ήταν θετικός ο εισηγητής) και μάλιστα με αεριζόμενη βάση, βάση η οποία καλύπτεται μόνο με μια μελισσοστεγανή σίτα.
Το σύνδρομο του υπερπροστατευτικού πατέρα δε με χαρακτηρίζει και το τελευταίο που σκέφτηκα ήταν αν θα κρυώσουν οι μέλισσες.
Κάπου εκεί γνωρίζω και τον Θανάση (από την Κεφαλλονιά). Ψάχνοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για βιολογική μελισσοκομία τον ανακάλυψα ως από τους πρώτους που ήδη είχαν πάρει τη σχετική πιστοποίηση. Για καλή μου τύχη ήταν φίλος κοινού μας γνωστού. Θα ομολογήσω ότι η άποψή του για τη μελισσοκομία με επηρέασε και με επηρεάζει ακόμη. Θα αναφέρω ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η πρώτη ερώτηση κάθε νέου επίδοξου μελισσοκόμου είναι ποιό μελισσοκομικό βιβλίο είναι το καλύτερο. Όπως είπα και παραπάνω δεν ξέφυγα από το γενικό κανόνα. Να διαβάσεις το "Από τη ζωή των μελισσών (Karl von Frisch)" Σπύρο, μου είπε ο Θανάσης.

Όταν το τέλειωσα κατάλαβα το γιατί. Παρακολουθώ τα περισσότερα μελισσοκομικού ενδιαφέροντος που γράφονται στον περιοδικό και διαδικτυακό χώρο. Κανείς (σχεδόν) δεν το έχει προτείνει μέχρι σήμερα. Χωρίς να υποβαθμίζω αρκετά από τα σχετικά βιβλία που κυκλοφορούν και μάλιστα από πολύ καλούς Έλληνες επιστήμονες, ο Karl von Frisch σε μαθαίνει να σκέφτεσαι σα μέλισσα. Ξέφυγα από το θέμα μάλλον.
Γνώρισα το λοιπόν τον Θανάση και την άποψή του για τη μελισσοκομία. Οι κυψέλες του Θανάση δεν έμοιαζαν με καμία απ' όσες μέχρι τότε είχα δει. Κινητή βάση με σίτα, πουθενά πόρτα και σανίδα πτήσης, χωρίς κλειδιά-σφιγκτήρες και πάνω στα πλαίσια μια παγίδα λέει, για τη συλλογή πρόπολης. Συζητήσαμε αρκετά, προσπαθώντας να συνδυάσω τα όσα είχα μάθει μέχρι τότε με όσα άκουγα και έβλεπα εκείνη τη στιγμή. Μύλος.
Μερικούς μήνες αργότερα βρισκόμουν σε ξυλουργείο σε χωριό της Εύβοιας. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία.
Αυτό που ζητούσα από μια κινητή βάση ήταν τα παρακάτω:
Να έχει σίτα στο μεγαλύτερο δυνατό μέρος της.
Να είναι στέρεη και να αντέχει τις καταπονήσεις των μεταφορών.
Να μπορεί να χρησιμοποιεί την ίδια κυψέλη τόσο ως εμβρυοθάλαμο όσο και ως μελιτοθάλαμο.
Να χρησιμοποιεί τα κοινά πατώματα του εμπορίου.
Να χρησιμοποιεί τα κοινά πορτάκια του εμπορίου.
Να μπορεί να περιορίζεται ή και κλείνει τελείως η σίτα.
Όπως βλέπετε η σίτα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της επιφάνειας της βάσης. Κατά 90% ο γόνος (άρα και τα βαρρόα) βρίσκονται σε αυτήν την περιοχή. Η βάση αποτελείται από 4 κομμάτια κόντρα πλακέ τα οποία δένουν μεταξύ τους με τα καδρονάκια που λειτουργούν ως πόδια της κυψέλης. Σαφώς πιο στέρεη κατασκευή θα αποτελούσε ένα μονοκόματο κομμάτι κόντρα πλακέ και αφαίρεση της επιφάνειας της σίτας με σέγα.
Μετακινώ τις κυψέλες περίπου 4 με 5 φορές το χρόνο. Μέχρι σήμερα δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα.
Χρησιμοποιώ τα κοινά δεκάρια πατώματα όπως και τα κοινά πορτάκια. Με μια κίνηση η βασίλισσα που γεννάει στο δεύτερο όροφο βρίσκεται στη θέση της.
Για να γίνει αυτό η βάση έγινε κατά 3-4 εκατοστά πιο βαθειά. Έτσι βρέθηκε ο χώρος να τοποθετηθούν τα ελάσματα για την ασφαλή πρόσδεση του πατώματος. Η λύση του να τοποθετηθούν κλειδιά στα πλάγια απορρίφθηκε κυρίως γιατί δεν θα επέτρεπε την ασφαλή μεταφορά λόγω του κενού που δημιουργείται ανάμεσα στις στοίβες των κυψελών.

Το "μειονέκτημα" που δημιουργείται είναι οι "γέφυρες" που ρίχνουν τα δυνατά κυρίως μελίσσια κάτω από τη βάση του πλαισίου. Και λέω μειονέκτημα σε εισαγωγικά καθώς αφ' ενός αν είναι δυνατό το μελίσσι χαλάλι του ο κόπος να κόψει κανείς τα παραπανίσια κεριά, αφ' ετέρου τα περισσότερα από αυτά είναι κηφηνοκέλια όπου εγκλωβίζεται βαρρόα.
Χιλιοστά κάτω από τη βάση και πάνω στα καδρονάκια "πόδια" της κυψέλης δημιουργήθηκε αυλάκι (γκινισιά λέγεται στην ξυλουργική διάλεκτο) απ' όπου θα περάσει η επιφάνεια που θα κλείσει ή θα περιορίσει το άνοιγμα. Κάτι τέτοιο θα χρειαστεί είτε κατά τη διάρκεια μιας θεραπείας ή και κυρίως για την παρακολούθηση της φυσιολογικής πτώσης των βαρρόα.
Μια μετατροπή που θα μπορούσε να γίνει και να εξυπηρετήσει διπλά λύνοντας παράλληλα τη μεγάλη "ασθένεια" της κλοπής, θα ήταν η συρταρωτή σίτα, η οποία μετά τη μεταφορά θα αφαιρείτο ή θα αντικαθίστατο από άλλη μη μελισσοστεγανή. Θα προστάτευε από μικρά τρωκτικά ή άλλα ερπετά αλλά θα ξάφνιαζε δυσάρεστα και τον όποιο "νοικοκύρη" συνάδελφο. Θα έπρεπε φυσικά να διαθέτει ιδιαίτερα ασφαλή τοποθέτηση.
Ένα επιπλέον πλεονέκτημα είναι η αποφυγή υγρασίας στην κυψέλη. Η υγρασία ως βαρύτερη του αέρα φεύγει από τη βάση της κυψέλης. Στο πάνω μέρος της κυψέλης συγκεντρώνεται μόνον η μελισσόσφαιρα και οι φερομόνες της βασίλισσας. Δεν αερίζω την κυψέλη διαμπερώς. Το θεωρώ εσφαλμένο.

Χθες κατά τη διάρκεια εργασιών στα (μελλοντικά) γραφεία του "ΚΗΦΗΝΑ" συζητήσαμε την εκδοχή των πλαστικών βάσεων. Είναι ένα μεγάλο θέμα για το οποίο δεν έχω ακόμα κατασταλάξει. Και αναφέρομαι στη χρήση του πλαστικού γενικά. Ενστικτωδώς λέω όχι. Πιθανόν να έχω λάθος. Είναι ένα σημαντικό θέμα που θέλει μελέτη και συζήτηση. Ίσως σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Δεν διεκδικώ καμιά πατέντα για τη βάση που περιγράφω. Προσπάθησα να συνδυάσω όσα κατά καιρούς διάβασα, άκουσα ή σκέφτηκα.


Άσχετο αλλά η χθεσινή εκπομπή του συζύγου της Τατιάνας απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι άξια λαμβάνουν το μισθό τους οι έμμισθοι της διατεταγμένης δημοσιογραφίας.



Dire Straits & Eric Clapton ζωντανά στη σκηνή!!!

Ενηλικίωση

Συνηθίζω να προσδιορίζω τη ζωή μου με βάση σημαντικά γεγονότα στη διάρκειά της.

Συνήθως για έναν άντρα είναι ο στρατός, οι σπουδές, η εργασία και ο γάμος.

Εδώ και 18 χρόνια το σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου είναι η γέννηση του γιού μου.

Συνέπεσε με την μετακίνησή μου (εσωτερική μετανάστευση) από τη Θεσσαλονίκη στην Αττική.

Έκτοτε τα συμβαίνοντα στη ζωή μου προσδιορίζονται πριν ή μετά από την ημερομηνία αυτή. 12 Μαρτίου 1990. Σαν σήμερα.

Θεωρώ τον εαυτό μου καλότυχο καθώς έχω τη σχέση με το γιό μου που δεν κατάφερα ποτέ να έχω με τον πατέρα μου και αυτό μου στοίχισε πολύ. Ίσως να έφταιγε η διαφορά ηλικίας (αναγκαστική λόγω πατριωτικού σωφρονισμού), ίσως η οικονομική ανέχεια και οι ατελείωτες ώρες δουλειάς. Δυστυχώς η ζωή αποφάσισε αλλιώς και δεν μας έδωσε την ευκαιρία ούτε στο τέλος.

Η κάθε γενιά έχει τους κώδικές της, τις αξίες της, τη δική της καθημερινότητα, διαμορφώνει τα δικά της ιδανικά.

Απέχουν πολύ από αυτά της δικής μου γενιάς και νομίζω είναι κατανοητό.

Η ζωή του βρίσκεται στο ξεκίνημα της ανηφόρας όταν η δική μου ήδη από καιρό βρίσκεται στην κατηφορική πλευρά του όρους.

Όταν είσαι 18 η ζωή φαντάζει κυριολεκτικά αιώνια, ατελείωτη, έχεις το χρόνο να κάνεις τα πάντα, να κάνεις όσα λάθη θέλεις και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή.

Νιώθω μια ηρεμία για το μέλλον, ίσως γιατί μεταφυσικά θα ζω για πάντα μέσα απ' αυτόν.

Ο χρόνος από τη μέρα στο μαιευτήριο μέχρι σήμερα διήρκησε όσο ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών.

Σήμερα μετά τη βόλτα μας θα πιούμε ένα τσίπουρο μαζί.

Δεν πειράζει που δεν συμπαθεί τις μέλισσες. Είναι φιλότιμος και όποτε του το ζητήσω θα βοηθήσει έστω και μουρμουρίζοντας.

Ακούμε Kansas.

Η Πίτα του Κηφήνα

Μπορεί να καθυστέρησε λίγο, αλλά την Κυριακή που μας πέρασε ο "Κηφήνας" είχε προγραμματίσει να κόψει την πίτα του. Οι συζητήσεις, όπως ήταν φυσικό, περιστρέφονταν στα γνωστά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο μελισσοκόμος. Ασθένειες, Κλοπές.
Ο σύλλογός μας απαρτίζεται κυρίως από μέλη που ασκούν τη μελισσοκομία ερασιτεχνικά και από μεράκι. Εμφανής είναι σε κάθε συγκέντρωση η διαφορά απόψεων γύρω από την άσκηση της τέχνης και κυρίως η φιλοσοφία, ας μου επιτραπεί ο όρος, στη διαχείριση ενός ζωντανού οργανισμού.
Το βέβαιο είναι ότι από ανάλογες συγκεντρώσεις πάντα βγαίνει κανείς σοφότερος. Από κάθε άποψη.
Η σημαντικότερη απόφαση που λάβαμε προχθές αφορούσε στη διαμόρφωση του ακινήτου που μας έχει παραχωρήσει ο Δήμος της Ν. Μάκρης για τη στέγαση του Συλλόγου. Μια πρώτη καταγραφή των απαιτούμενων εργασιών θα γίνει αύριο.
Σύντομα ο Σύλλογος θα έχει το δικό του στέκι!

Την πίτα τώρα, τιμής ένεκεν, την έκοψε ο "επίτιμος", ο αρχαιότερος των μελισσοκόμων στο Σύλλογο, ίσως και στην ευρύτερη περιοχή απ' όσο γνωρίζω. Ο μπάρμπα-Γιώργης. Στάθηκε και τυχερός καθώς κέρδισε το ένα εκ των δύο καπνιστηριών αφού προηγουμένως είχε βρει το φλουρί. Να είναι πάντα υγιής!



Σήμερα θα ακούσουμε Τρύπες.
Ο Γιώργος, μπασίστας στο συγκρότημα, μπορώ να πω πως είναι ο άνθρωπος που με έμαθε να ακούω μουσική. Ήταν η χρυσή εποχή των πειρατικών σταθμών. Με τον Μπάμπη (κιθαρίστας) ήμασταν συμμαθητές. Οι Τρύπες είναι ένα κομμάτι της νιότης μου.